Η Νέα Αντικειμενικότητα[1] κάνει την εμφάνισή της στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ο ενθουσιασμός εν όψει του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η βεβαιότητα πως μέσα από τη σύγκρουση θα προκύψουν θετικές κοινωνικές αλλαγές και η πίστη στην υπεροχή της ενοποιημένης πια Γερμανίας, έχουν αντικατασταθεί από το αίσθημα της ματαιότητας, την απογοήτευση και τον κυνισμό. Οι φρικαλεότητες που βίωσαν οι Γερμανοί στα χαρακώματα, η σφοδρότητα των μαχών, η ταπεινωτική ήττα της χώρας τους και η συνακόλουθη υλική, αλλά και ηθική κατάπτωση γίνονται συντριπτικές για τη σύγχρονη κοινωνία.

    Την εποχή των “Golden Twenties” η Γερμανία προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι μια δύσκολη εποχή. Όχι μόνο αυτή των night clubs, των bars, των μπαλέτων, των χορών και του κεφιού, αλλά και του πληθωρισμού, της ανεργίας, της αθλιότητας και της ανισότητας μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Η Γερμανία του Μεσοπολέμου είναι μία χώρα αναπήρων, απόστρατων αξιωματικών, φτωχών ανέργων, αλλά και διεφθαρμένων μεγαλοαστών, ενώ εκκολάπτεται το φαινόμενο Hitler.

   O Otto Dix (1891-1969) ζωγράφισε τους "Παίκτες Skat", το 1920. Τρεις άντρες, με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά, κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και παίζουν ένα ιδιαίτερα δημοφιλές, εκείνη την εποχή, παιχνίδι καρτών. Ακρωτηριασμένοι, με τεχνητά μέλη και διάφορα σύγχρονα βοηθήματα προσαρτημένα στο σώμα τους, οι τρεις άντρες περνούν το χρόνο τους μέσα σε ένα σκοτεινό εσωτερικό, ενδεχομένως ένα καφέ. Δεδομένης της χρονικής περιόδου κατά την οποία ο Dix ολοκληρώνει το έργο, μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε πως πρόκειται για βετεράνους…σακάτηδες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο συμπέρασμα αυτό συναινεί και η παρουσία του Σιδηρού Σταυρού - κατεξοχήν πρωσικού και μετέπειτα γερμανικού πολεμικού μεταλλίου στο πέτο του σακακιού της μορφής στα δεξιά.