Η Pop Art, επηρέασε καθοριστικά το έργο πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών και αποτέλεσε σημαντική ενίσχυση για την τέχνη της διαμαρτυρίας και τον Κριτικό Ρεαλισμό, ωστόσο δεν έδωσε αντιπροσωπευτικά παραδείγματα στην Ελλάδα, όπως αυτά που συναντάμε στην Αμερική και στη Βρετανία. Παρέσχε, όμως, στους καλλιτέχνες μία ευρεία γκάμα νέων προς χρήση τεχνικών, που απομακρύνονταν από τους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας της τέχνης και την «μπόλιασε» με δόσεις αμφισβήτησης και κριτικής διάθεσης. Μία καλλιτέχνις που βρέθηκε κοντά στην Pop, τόσο ως προς τις τεχνικές που χρησιμοποίησε, όσο και ως προς το πεδίο άντλησης του υλικού της και τα μηνύματα της τέχνης της, ήταν η Χρύσα Ρωμανού (1931-2006).

    Ο Andy Warhol (1928-1987), όπως και άλλοι εκπρόσωποι της Pop Art, υιοθετεί από το 1963 την τεχνική της φωτομηχανικής μεταξοτυπίας. Είναι εύκολη στην αναπαραγωγή, περισσότερο αυτοματοποιημένη και πιο απρόσωπη. Γίνεται το κατάλληλο μέσο για το νέο του σκοπό: να αναδείξει το πόσο απάνθρωπες έχουν γίνει οι σύγχρονες κοινωνίες και το πώς όλα έχουν γίνει ένα θέαμα προς κατανάλωση στο πλαίσιο της λαϊκής, της pop κουλτούρας. Οι ιδιωτικές στιγμές των διασημοτήτων, η οικογενειακή τους ζωή, ακόμη και ο ανθρώπινος πόνος, η θλίψη και ο θάνατος γίνονται αυτοστιγμεί πρωτοσέλιδο.

    Η δολοφονία του Αμερικανού προέδρου John Kennedy ήταν ένα μεγάλο γεγονός για όλο τον κόσμο και ιδίως για τους Αμερικανούς. Σόκαρε, στεναχώρησε, θύμωσε και "πούλησε" γινόμενη η Νο1 είδηση παγκοσμίως. Φυσικά, από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες δεν θα μπορούσαν να λείψουν εικόνες, όχι μόνο από τη στιγμή της δολοφονίας του, αλλά και από την κηδεία του. Οι συνεργάτες του, οι συγγενείς, τα παιδιά του και η σύζυγός του Jackie είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές.

    Η Pop Art γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στο Λονδίνο. Ο όρος Pop (δημοφιλής) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1958 από τον Βρετανό κριτικό τέχνης Lawrence Alloway και καθιερώθηκε λίγο αργότερα, όταν η καλλιτεχνική τάση έγινε ευρύτερα γνωστή και στην Αμερική.  

    Η δεκαετία του ’60 εγκαινιάζει νέες, σύγχρονες, ανθρώπινες ανησυχίες. Μαζική παραγωγή και κατανάλωση αγαθών, ραγδαία ανάπτυξη τεχνολογιών και δικτύων επικοινωνίας, πιο ελεύθερη και ‘δημοκρατική’ διακίνηση ιδεών, συνθέτουν το σκηνικό της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, και αποδυναμώνουν τα υπάρχοντα πολιτισμικά όρια[1]. Στo πλαίσιο λοιπόν αυτής της ταραχώδους εποχής, σε κοινωνικό[2] αλλά και θεωρητικό επίπεδο, καθώς επίσης και σε επίπεδο πρακτικής, συντελείται και μία μεγάλη αλλαγή στις συνθήκες παραγωγής και διάδοσης του έργου τέχνης. Νέα μέσα χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία και τη διακίνησή του και νέα κριτήρια αξιολόγησης κάνουν την εμφάνισή τους.

    Just what is it that makes today's homes so different, so appealing? (Τι είναι αυτό που κάνει τα σημερινά σπίτια τόσο διαφορετικά, τόσο ελκυστικά;) ρωτάει ο  Richard Hamilton (1922-2011) το 1956. Το έργο του Βρετανού αποτελεί για κάποιους μελετητές την ιδρυτική διακήρυξη της Pop Art.

    Σε ένα collage, ο Hamilton συνδυάζει εικόνες καταναλωτικών αγαθών, μίας τηλεόρασης, ενός μαγνητοφώνου, μίας ηλεκτρικής σκούπας, μίας τεράστιας συσκευασίας ζαμπόν, με διαφημιστικές φωτογραφίες και αφίσες και τα παρουσιάζει μέσα σε ένα σύγχρονο εσωτερικό, σε ένα πλήρως εξοπλισμένο αστικό διαμέρισμα. Πέραν των αντικειμένων συναντάμε έναν body builder, ένα pin up girl με πλούσιες καμπύλες και μία γυναίκα που χρησιμοποιεί ηλεκτρική σκούπα, πάλι παρμένα από διαφημίσεις.